|
Çocuklarımızla olan ilişkilerimizde baş edemediğimiz bir durumla karşılaştığımız anda hemen onlardan dert yanmaya başlarız, şikâyet ederiz.
Çocuğumuz inatçıdır, çocuğumuz kıskançtır, çocuğumuz sorumsuzdur, çocuğumuz yaramazdır, bütün ev halkı illallah etmiştir, dur durak dinlemez, ders çalışmaz, televizyonun başından kalkmaz, tamamen internet bağımlısıdır, bir türlü söz dinlemez, hırçındır, şikâyetçidir…
İyi de arkadaşlar, bir anne babanın çocuğundan bu şekilde bahsetmesi çocuktan kaynaklanan bir sorun mudur yoksa büyüklerinin yetersizliği midir sizce?
Sonuçta bütün çocuklar işlenmemiş bir cevher şeklinde bize sunulur. Başta anne ve babası arkasından da öğretmenleri ve sosyal çevresi tarafından onlara istenilen şekil verilir.
Anne baba daha yolun başındayken bir çocuğa kendine yetebilme bilincini, başarabilme azmini, sağlıklı iletişim kurabilme yöntemlerini tam olarak verebilirse o çocuğun sıradan, çözülebilir sorunlardan ziyade bir sorun yaşaması olası değildir.
Tut ki çocuk, istenilmeyen bir alışkanlık edindi bizim kontrolümüz dışında. İşte o zaman da tutarlı, kararlı ve çözüm odaklı davranılması halinde çocuğun bu olumsuzluktan kurtulması mümkün. Bunları biraz açacak olursak:
Çocuğumuzla ilgili karşılaşacağımız sorunların çözümü aşamasında problem tüm yönüyle iyice irdelenmeli. Onu buna sevk eden durumlar empati kurarak gözler önüne serilmeli. “Çocuğum çok inatçı” diyen bir anne, inatlaşmanın karşılıklı bir eylem olduğunu düşünmesi gerekir yani köprüdeki iki keçiden biri çocuksa diğerinin de kendisi olduğunu bilmelidir. İnatlaşmayla çözülmeye çalışılan sorunlar baskıdan dolayı çocuğun sadece susmasına neden olur ve susmanın verdiği öfkeyi içinde biriktiren bir çocuğun da bunu zaman zaman gereksiz ağlamalarla ya da aşırı sinirlilik haliyle göstereceğini bilmelidir. O halde çocuklarımızla olan ilişkilerimizi inat etme noktasına taşımadan önce çözmeliyiz.
Bu çözümü gerçekleştirebilmek için de duruma sorun odaklı değil çözüm odaklı yaklaşmalıyız. Olayın negatifliğini dile getirmektense gerçekleştirmesi halindeki pozitifliğini ona yansıtmalıyız. Okumaya yeni başlayan bir çocuğa “bak okuman iyi değil çok çalış ki arkadaşların sana gülmesin” denildiğinde çocuğun zihnine ilk kodlanan duygu ben zaten okuyamıyorum, zaten başarısızım, olur. Ancak aynı çocuğa siz “çocuğum çok okuyalım ki arkadaşların sınıfta seni alkışlasın” dediğiniz anda o çocuğun zihnine bu sefer olumlu bir kodlama yapmış oluyorsunuz: ben sınıfta alkışlanacağım, müthiş bir öz güven ve dolayısıyla ben zaten başarırım duygusu yerleşir. Olumlu duygular yaşadığımız zaman davranışlarımız da olumlu olur zaten.
Çocuklarımıza karşı net, kararlı ve sabırlı olmalıyız. Neden mi?
Çocuk gerekliliğine inanmadığı hiçbir uygulamayı hayata geçirmez. Yapmasını istediğimiz eylemin gerekçesini ona çok açık bir şekilde anlatmalıyız. Çok çalışmalısın yarın üniversite var kpss var dersek, çocuk anlaşılamadığını hisseder ve geleceğe kaygıyla bakar; kaygılı bir çocuk sürekli tedirgin ve ürkektir, dolayısıyla öz güveni de diplerde olur.
Kararlı olmalıyız dedik çünkü hayattaki bütün başarılar sürekliliğin sonucudur. Yani çocuklarımızın sorunlarını çözerken iki gün sabırlı davranıp aldığımız kararların arkasında dururken üçüncü gün pes edip geri adım atarsak, çocuk bir öncekinden daha güçlü bir direnç gösterir bize. Bunu sebebi onun inatçılığı ya da söz dinlemiyor oluşu değil bizim yeterince kararlı olamayışımızdır. Çünkü çocuklarımız hakikaten çok zekidirler ve olası bir durumda hemen pes edeceğimizi bildiklerinden durumu kendi lehine çevirip bildiklerini okumaya devam ederler.
Paylaşımlarımızın sorun çözümü için değil de sorun yaşamamak adına okunması dileğiyle.
Sevgi ve huzurla kalın…
|
Günün Haberleri